“Çürüyen bedenimden çiçekler fışkıracak, ben de onların içindeyim, işte sonsuzluk bu.” Edvard Munch

Herşeyin son erdiği, zamanımızın (en azında yeryüzünde) sınırlı olduğu fikri, varlığımızın köşetaşlarından biri; ister istemez her zaman farkında olduğumuz bir gerçek. Bunun sayesinde her şeyin “süre”sini, zamanın kendisini fark ediyoruz. Bu sergideki sanatçılar işlerinde, insanın varoluşuna dair bu temel deneyimi ve her zaman geçerli olan “büyük resim”i ele alıyor: doğum, yolculuk, ölüm, yenilenme.

“Son Aynı Zamanda Başlangıçtır”daki sanatçıların incelediği simgelerin ve konuların bazıları: tahammül, göç, hiçbir yere gitmeyen yollar, çıkmaz sokaklar, tuğla(yla örülmüş)  duvarlar ve isim listeleri – ve bunların yanı sıra umut ve umutsuzluk arasındaki hassas denge. Bu sergi, bugün dünyanın her yerine yayılmış umutsuzluk, kaos ve yabancılaşma duygusuna değinirken, aynı zamanda bu sözü edilen dramın yanı başında güzelliğin, umudun ve olasılığın bulunabileceğini öne sürüyor.