Sergide gösterilen resimlerin çıkış noktaları genellikle doğada, arkeolojik kazılarda ve özellikle İstanbul’un inşaat alanlarında, insanın yeryüzüne müdahalesinin izleridir. Sanatçı resimlerinde, o alanlarda bulduğu formlardan gerçek dışı, abidevi ve kısmen peyzaj anımsatan toprak biçimleri yaratıyor. Sonuç olarak, Proehl artık imgelerini belirli bir yerle ilişkilendirmiyor, genellemeler yaratıyor: toprak anatomileri. Çünkü nesnel olarak toprak, uygarlık tarihindeki en eski mitlerin ve dünya görüşlerinin yeridir. Bu nedenle, tüm yaşamın topraktan geldiği ve yaşanan hayatın yine toprak tarafından geri alındığı fikri olan khtonik döngünün yeridir. Dolaysıyla, Proehl’in çalışmaları zamanın belirli bir anıyla değil, daima “biriktirilmiş zamanla” (Proehl) ilgilidir.

Pozlama süresinden çok daha kısa bir süre boyunca kadrajda bulunan nesnelerin daha sonra fotoğrafta görünmez hale geldiği uzun pozlama fotoğraflarında olduğu gibi, Proehl de büyük formatlı tablolarında dünyada sadece geçici olarak var olan her şeyi dışarıya bırakıyor. Dolayısıyla bu resimlerde izleyici doğayla, insanla, gelecek ya da geçmiş zaman ile ilgili hiçbir şey ile  karşılaşmaz. Yalnızca arkeolojik referanslar içeren eserlerinde, silik bir zamandan gelen kaybolmuş uygarlıkların izleri resimlerin bugününe yansır. Ancak bu ayrıntılar bile, soyutlanmış resimsel bağlam içinde, uzun zamansal boyutlara dair bir işaret verir.